Een (in)spannende dag.

Hey iedereen,

vandaag was best een spannende dag op stage.

Eergisterenavond was er een pasgeboren kindje opgenomen. Het echte probleem was gisteren nog niet gekend maar ze vermoedden een cardiaal probleem en een aangeboren afwijking aangezien haar wervelkolom in een serieuze scoliose zijwaarts vergroeid was. Vandaag wisten ze dan dat ze met zware afwijkingen te kampen had: maar één hartvoorkamer, één hartkamer, één atrioventriculaire klep, geen longslagader (wel een groot vat dat daarvoor zou kunnen fungeren waarschijnlijk), nierafwijkingen, bifidribs (gespleten ribben) en vergroeide voetjes. Maar ze was zo schattig, echt een heel erg mooi kindje.
Uiteindelijk is een tweede echo vandaag van haar hartje nog afgewacht maar aangezien haar situatie niet echt lang levensvatbaar is, zou de bedaming gestopt worden zodat ze stilletjes kon uitdoven. Maar zoals de dokter dacht, 9 op de 10 ouders hier in deze cultuur weigeren het stopzetten van een behandeling en zou dit dus niet kunnen gebeuren en zouden ze het moeten blijven trekken. Uiteindelijk is er dan beslist dat ze toch nog op transport naar het ziekenhuis zou gaan waar haar mama lag zodat ze daar stilletjes afscheid kon nemen van het leven...
Heftig maar ik weet niet of dit kindje in België wel een overlevingskans gekregen zou hebben. Gelukkig is ze normaal toch nog naar haar mama gegaan aangezien de moeders hier hun kindjes niet mogen vastnemen wanneer ze aan de beademing liggen.

Toen het bijna tijd was voor ons om door te gaan, was er nog een nieuw kindje opgenomen met een cyanidevergiftiging. Hij was 4 jaar en zijn ouders hebben een winkel waarvoor ze (op de een of andere manier, we hebben het niet goed verstaan) een cyanideoplossing nodig hebben. Het jongetje had dorst en vroeg water en ze hebben in plaats van water cyanideoplossing per ongeluk gegeven.
In aller ijl is hij dan naar ons gebracht, volledig ingestort. Een cyanidevergiftiging zorgt uiteindelijk voor een respiratoir arrest aangezien het het de cellen hypoxisch maakt.
Iedereen is er 1,5 uur mee bezig geweest om hem ietwat stabiel te krijgen, nadat hij heel wat adrenaline en hartmassage heeft toegediend gekregen. Als antidotum kon 700 ml vitamine B12 toegediend worden, maar het ziekenhuis had maar 350 ml op dat moment. Met 6 hebben we ons dan op 350 flaconnetjes gestort om die allemaal te breken en op te trekken in een spuit tegen de tijd.

Het was weeral verschrikkelijk moeilijk om de mama daar te zien zitten, totaal over haar toeren, huilend, terwijl wij absoluut niets konden zeggen. Maar op een moment (heb ze geteld) stonden er 16 mensen rond het bed van het jongetje en niemand nam de moeite iets te zeggen tegen haar of haar op de hoogte te stellen van de situatie..
Ik hoop echt dat hij een vechtertje is en het haalt.

Morgen beginnen we om 6 uur, aangezien we iets vroeger willen stoppen want Astrid komt naar ons voor haar laatste uurtjes op Sri Lankaanse bodem!

Liefs,
xxx Eva