Zware week

Hallo aan iedereen, eerst en vooral danku astrid voor de leuke tijd. We hopen alletwee dat je goed bent aangekomen. En dat we je spoedig kunnen terugzien. Het was een bangelijke tijd samen. Hou je goed en tot binnenkort.

Dus deze week was een zware week voor ons en ook voor de kinderen op onze afdeling. Jammer genoeg zijn er deze week veel overleden, om exact te zijn drie zelfs. Waarvan er twee gisterenavond overleden zijn. Het eerste kindje dat overleden was, was het kindje met de zware hartafwijking. Het oorspronkelijke plan was om het kind nog over te brengen naar een ander ziekenhuis waar haar moeder was opgenomen, maar vanwege de slechte conditie van dit kind is dit niet meer gebeurt. Wel is de moeder zelf nog overgebracht naar een ziekenhuis in Colombo. Haar saturatie is gedaald tot 50 (normaal 100, 60 is de minimumgrens voor leefbaar te zijn) en ook haar hartslag is gedaald en dan is ze stilletjes uitgedoofd. Rond half vier gisterenavond is ze overleden. We weten nog steeds niet of de moeder nu haar kind nog heeft gezien of heeft kunnen aanraken. Het ander kind dat overleden is, was gisteren morgend nog maar opgenomen. Het gaat hier over een kind van 6 jaar, dat werd opgenomen met dengueshock syndroom. Dengue is een ziekte die hier vaak voorkomt in het regenseizoen en wordt overgedragen door muggen. De dokteres zei ons dat het een zwarte periode is voor kinderen in sri lanka. In een periode van twee weken zijn er vier kinderen opgenomen met deze ziekte. En van deze groep zijn er twee overleden. Het meisje was al tien dagen ziek, maar aangezien de ouders zeer arm zijn en ook geen goede opleiding hebben gehad, hebben ze zeer lang gewacht om medische hulp op te zoeken. Toen ze aankwam op de afdeling had ze een saturatie van maar 20 en zijn ze met man en macht begonnen om dit kind erdoor te halen. Tevens had zij ook al bloedingen in haar longen en haar neus, rectaal en vaginaal. Dit is volgens de dokteres al een teken van een zeer slechte prognose. En jammer genoeg is dit kind om half acht gisteren avond overleden, slecht 12 uur na opname.

Het kindje met een cyanidevergiftiging vecht nog steeds voor zijn leven. Vandaag kwamen we op dienst en konden we waarnemen dat dit kind met de minuut slechter wordt. Zo had hij een verkleuring van heel zijn lichaam gaande van rood, paars tot zelfs zwart. Ook zijn de handjes en voetjes van dit kind ijskoud. Deze tekenen wijzen allemaal op het falen van de circulatie en organen. Gisteren zijn ze gestart met een peritoneale dialyse, dit is een manier om afvalstoffen uit het lichaam te halen d.m.v. een spoeling van de buikholte. Dit hebben ze gestart aangezien het kind veel vocht ophield en dat daarom veel oedeem (zwelling) ontstond. Tevens hebben ze vandaag nog een dosis van het tegengif (vitamine B12) toegediend. Maar stilletjes aan wordt duidelijk dat het tevergeefs zal zijn. We hopen nog steeds op een goede afloop, maar het lichaam is de strijd aan het opgeven. Het gif is te sterk.
Het pijnlijke aan deze zaak is dat de ouders hun hele leven lang moeten leven met een enorm schuldgevoel. Je wordt er ook ontmoedigd in, alle kinderen die er liggen zijn zwaar ziek vanwege bacteriën en virussen. En dit kind is doodziek vanwege een accidentele vergiftiging. Zo liet de moeder ons een foto zien van de jongen, echt een kei schattig kind. En dan van de ene op de andere moment moet hij voor zijn leven vechten. Het is allemaal niet eerlijk. Gisteren vertelde ze ons dat de ouders zullen aangeklaagd worden voor verwaarlozing. Op de vraag van welke gevolgen dit zal hebben, konden ze mij nog geen antwoord bieden. En ja dan verschijnt de politie in het ziekenhuis. Ik hoop dat ze de ouders het nodige respect bieden, dit was hun bedoeling niet. Zo wordt het ook steeds moeilijker om de omgang met de ouders te aanzien. En niet alleen van dit kind. Gelukkig heeft dokter Srilal ons gevraagd om een les te geven over communicatie met ouders. En dan hopen dat we toch iets kunnen bijdragen.

Maar gelukkiglijk is het niet allemaal negatief en zijn er ook wel heel veel plezante momenten. Zo hebben we van de week nog een gezellig onderonsje gehad met de dokters. Ze zijn meer op hun gemak bij ons en dit is aangenaam. Zo wordt er al meer gelachen en verteld. Morgen gaan we zelfs met een paar dokters naar een voorstelling van een nieuw geneesmiddel. Akbar en Dillan (twee artsen) hebben ons meegevraagd, zij gaan eigelijk enkel maar omdat het gratis is en met een gratis diné nadien. Dus we gaan dan ook zeker mee. Zo heeft Dillan ons ook "verplicht" om voor hem en een aantal andere dokters echt Belgisch eten te maken. Ik wil dit zekers doen, maar we zijn nog aan het brainstormen over wat we gaan prepareren. Tevens willen ze ook Belgisch bier, sigaretten en chocolade. Ja Marissa ge hebt ze iets leren kennen zenne.

Het contact met de verpleegkundige is ook zeer plezant, het enige verschil met de artsen is dat bij de artsen dit vlotter gaat qua taal. Terwijl bij de verpleegkundigen moeten vaak beroep doen op onze handen om alles te gebaren. Maar ja moeilijk gaat ook. Zij beginnen ook steeds meer en meer nieuwsgierig te worden en stellen dan vragen. Kei plezant.

Dus na een zware dag gisteren op stage zijn we dan richting huis gegaan om ons astrid op te wachten en nog een laatste keer samen te zijn met ons driejen (ale vieren, den dimuthu was er ook bij). En ja hoor we hebben weer kunnen wachten op ons astrid, ma da zijn we intussen al lang gewend. Eens aangekomen hebben we haar valies is gewogen. En we stonden er alledrie verbaasd bij. Ons astrid had al een valies van 30 kilogram (we mogen max 20 hebben), we werden eventjes bleek, vooral eva aangezien startgewicht van haar valies al 28 was bij het vertrek in Zaventem. Het gaat nog plezant worden in de luchthaven. Vervolgens zijn we gaan zwemmen in het Holiday inn hotel en hebben we een knabbeltje gegeten. Nadien nog voor een laatste keer over de Galle Face gewandeld en vervolgens richting huis (er zaten kei leuke poezen op de galle).

Aangezien ons astrid na drie maanden nog altijd geen zegening had gekregen van een monnik. Zijn wij (ik en astrid) nog langs de Gangaramaya tempel geweest. En zijn we beidden nog eens gezegend. De monnik was echt wel gefascineerd in ons verhaal en onze reis. Twas wel grappeg. Nadien hebben we ons nog snel gedouched en zijn we gaan chinezen in de Flower lounge. Ze kennen mij er al en vroegen ook achter de wannes (hihi). Na het smakelijke diné zijn we naar Lush gegaan. Een club waarda eva de week voordien me haar zus en twee vrienden was geweest. Daar hebben we nog een stevig danske geplaceerd. Twas wel plezant, dan kwam het besef van astrid haar vertrek, bij ons door en werd het eventjes zeer moeilijk. Toen we thuiskwamen zijn we gaan slapen want het zou een korte nachtrust zijn. Deze morgend was astrid dan ook overslapen en zijn ze in allereil vertrokken richting luchthaven. Dit was voor ons ook afwachten in spanning. Maar alles is goedgekomen en nu zal astrid in Londen Heathrow zijn. Bena thuis mit.

Op stage was het vandaag moeilijk na een korte nachtrust en toen we thuiskwamen zijn we dan ook eventjes gaan slapen. Nadien hebben we opgeruimd want met alle drukte van gisteren leek het of er een bom ontploft was in het appartement. Nu gaan we nog een filmpje kijken en dan genieten van onze nachtrust.

PS we zijn nog steeds moeite aan het doen om fotos te mogen nemen in het ziekenhuis. Maar momenteel blijft dit vruchteloos. We hebben al toestemming gaan vragen maar dit werd ons toen niet gegeven. De reden hierachter is dat het ziekenhuis gewonde kinderen van de oorlogszone verzorgd en daarom heeft men schrik op eventuele "aanvallen". Blijkbaar mogen zelfs kranten en andere regeringsinstellingen geen foto's nemen van het ziekenhuis. Maar dokter Srilal ging het nog eens navragen en dan mogen we eventueel wel foto's van de afdeling nemen. Nog eventjes wachten dus.

Dit was het dan, tot de volgende keer. Het aftellen gaat voort. Tot binnenkort.

Nog eventjes de groetjes doen aan onze kobe, de wannes en ozze max, papa, karin, tante marja, moemoe, nonkel jos, wannes, tante lutgard, nonkel guy, tante greet, nonkel sis, an, tinne, evelien, os jongens, de jhill, de nanzei, de ilse, sofie, evelien, .. alee aan iedereen he. Ma anders muttek nog nen helen tijd doorgaan.

Ook zekers nog de groetjes aan iedereen vant school en tot binnenkort vanaf maandag 18 mei zijn we er terug bij.

Ook aan allen de groetjes van eva.