De tijd vliegt...

Hey iedereen,

wat vliegt de tijd hier.. Ik en Karen hebben ons totaal misrekend en dachten hier nog een kleine 3 weken te zitten maar we hebben vandaag beseft dat we hier nog maar een kleine 2 weken zitten... Dit worden dus nog erg drukke weken want we willen nog enorm veel doen hier: lessen voorbereiden en geven, naar de NICU gaan, .. Hier ook nog graag wat dingen in Kandy zien hopelijk en dinsdag een dag naar Colombo gaan voor ons visum. Dit is vorige vrijdag niet doorgegaan aangezien we geen vervoer hadden, deze dinsdag gaan we dan.

De 15e zouden ik en Karen dan vertrekken naar Colombo,zodat we de 16e daar kunnen beginnen in het Lady Ridgeway Hospital. Het zal toch met spijt in het hart zijn dat we hier vertrekken.. We hebben ons appartement vanaf de 20ste in Colombo dus we moeten nog een verblijf zoeken voor 5 nachten.

Op stage gaat het nog altijd heel erg goed.
Woensdag hebben we een lezing meegevolgd over het plaatsen van infusen. De senior doctor die de lezing gaf, heeft zijn gehele uitleg overgedaan in het Engels ook, zodat wij ook konden volgen.
Het was interessant om te doen maar ik denk dat ik vanuit ons beiden mag spreken dat we toch niet met alles eens waren :)

Donderdag hebben we onze tweede les van CPR gegeven, heel erg leuk. Er waren niet zo heel veel verppleegkundigen maar zo hebben we goed kunnen oefenen en onze dokter was erbij, zij heeft dan de nodige dingen nog vertaald die belangrijk waren.
Na onze les zijn we teruggegaan naar onze ward en werd er in spoed een kindje binnengebracht waar CPR moest op uitgevoerd worden. Kindje was thuis geboren, is ingestort en zo naar het ziekenhuis gebracht maar het jongetje zag bijna volledig zwart toen hij aankwam... Iedereen is er dan volledig op los gesprongen, chaos tot en met, de ambu moest nog in elkaar gestoken worden, de zuurstoftank moest nog beklopt worden met moersleutels, de saturatiemeter lag ergens heel ver weg, ... Toestanden tot en met... Stresssituaties hebben ze toch nog niet zo onder de knie.
De mama van het kindje zat dan opzij heel erg te huilen terwijl 2 vroedkundigen er naast stonden en niets zeiden. Daar hadden ik en Karen het wel moeilijk mee, we hadden zo graag iets gezegd tegen de mama maar ze verstaan ons echt niet.. Dan is de taalbarrière toch wel even heel erg groot.
Het jongetje is er uiteindelijk wel doorgekomen (hoe is nog de vraag) maar moest dan toch beademd worden en is verhuisd naar een andere ward aangezien wij op onze ward geen kindjes beademen.

Vrijdag moesten we dan normaal terug een CPR-les geven maar die is uiteindelijk niet doorgegaan. We denken dat de dokter het niet echt had doorgegeven aangezien er niemand is gekomen en niemand ervan wist :)

Ik en Karen hebben dan mee een kindje naar het operation theater gebracht, wat hebben we grote ogen getrokken. Achter ons ziekenhuis is er blijkbaar nog een erg groot sjiek gebouw waar de kinderen geopereerd worden en een pediatrische intensive care is. We verschoten ons echt een bult, zo nieuw en mooi en gefinancieerd door Japan.
Eerst loop je dan met het kind door de gangen van het ziekenhuis waar alle mensen in het vuil en op de grond liggen, geopereerde mannen hun wonden worden verzorgd in de gang, de bedden bijna uiteen vallen van rotheid, waar het stinkt naar pis en de mensen opeengepropt slapen op de gang, naar een nieuw fancy gebouw, met marmer bekleed.
We hebben onze kans dan ook gegrepen en gevraagd of we eens op de pediatrische intensive care mochten kijken. Dit mocht en daar hebben we helemaal onze ogen opengetrokken. Waar wij op onze ward 1 ambu hebben voor 30 kinderen heeft daar elk kind één (er kunnen er 5 liggen) en lagen er nog 3 opzij. Alleen de bedden waren wat ouder, voor de rest was er goede monitoring, 5 beademingstoestellen (zelfs een Babylog), nieuwere couveusen, ...
De verpleegkundigen waren ook erg lief en gaven veel uitleg over de kindjes die er lagen.
1 van onze kindjes van op onze ward ligt daar nu ook, het was wel leuk leuk om hem terug te zien maar hij was bij ons al echt niet goed en nu ligt hij daar beademd met een heel slechte prognose. 2 dagen geleden hebben ze hem van de beademing proberen afhalen maar dat lukte absoluut niet dus hij wordt nu terug beademd.
De mama's mogen ook hier wel binnenkomen en bij hun kind zijn maar ze ook niet aanraken, uit schrik voor infectiegevaar.

Op onze dienst is het een mierenfestijn tot en met. Gisteren zat de hele wasbak volledig onder, verschrikkelijk vies om te zien. Ik had ook al 2 mieren moeten doodknijpen en verwijderen uit de couveuse van het prutske dat ik aan het wassen was. Daarna had Karen een kindje aan de mama gegeven voor de borstvoeding en daarom was het kindje afgekoppeld van zijn glucoseinfuus. Toen Karen nieuwe lakentjes aan het leggen was in het bedje, zag ze dat het infuus volledig onder de mieren zat (en deze zelfs al in de infuusleiding zaten), echt vies. Ze heeft gewoon gezegd dat de verpleegkundige een nieuwe moest maken, uiteindelijk heeft Nali dan een nieuwe gemaakt maar wel met dezelfde spuit, enkel een nieuwe leiding gepakt.

Ze beginnen wel heel veel te vragen aan ons om voor te doen hoe wij dingen in België doen, Karen heeft gisteren een glucoseprik moeten voordoen aan Keishani. Ze beginnen ook al kussentjes te leggen onder de kindjes voor te prikken, aangezien ze daarvoor altijd gewoon op de metalen tafel lagen. De curve van de saturatiemeter heeft Karen ook uitgelegd, dat de curve goed moet zijn want dat anders de saturatiewaarde niet klopt, etc ...
Ik kan nog lang doorvertellen, maar denk dat het al lang genoeg is :)

Gisteren zijn we dan achtervolgd door een man uit het ziekenhuis, ik had het nog niet door tot Karen me riep. We zijn dan lang blijven stilstaan tot hij uiteindelijk na heel lang getreuzel verder is gegaan.
We zijn gisteren dan ook nog gaan zwemmen in de namiddag, deed wel goed want de laatste dagen is het hier heel drukkend warm.

De ondergeplaste pisstand is trouwens ondertussen 4-3 voor Karen :)

Veel groetjes uit het zonnige Kandy!

xxx